DARK Movies at the museum - Island of Lost Souls (Kenton, 1932) - CONFLICT

Al sinds begin de jaren ‘30, een gouden tijdperk voor horror, waarschuwen Hollywoodfilms op fantasierijke wijze het grote publiek voor ontspoorde wetenschap(pers). Denk bijvoorbeeld aan de originele Frankenstein. Even hard geldt de invloed van Island of Lost Souls, de eerste en nog steeds de beste verfilming van H.G. Wells’ sciencefictionroman The Island of Doctor Moreau.

In het verhaal wordt een eiland ergens in de Stille Oceaan bevolkt door de monsterlijke creaties van de diabolische dokter uit de titel, met sardonisch genoegen gespeeld door de onnavolgbare Charles Laughton. Een schipbreukeling stoot er op de onder de knoet gehouden mensachtigen, waaronder Dracula-ster Bela Lugosi, en is getuige van hun groeiende bewustwording en weerstand tegen ongelijkheid en onderdrukking.

Na het kassucces van Dr. Jekyll and Mr. Hyde (1931) stelde filmstudio Paramount alles in werking om de praktijken van de amorele Moreau zo gruwelijk mogelijk naar het witte doek te transformeren. Missie geslaagd, want tot drie keer toe raakte de film niet door de Britse censuur. B-filmregisseur Erle C. Kenton schuwt noch sadisme, noch taboes, en de gerenommeerde cinematograaf Karl Struss weet de beklemmende atmosfeer van de vleesgeworden nachtmerrie te vatten in expressionistisch zwart-wit.

Destijds choqueerde Island of Lost Souls door de enscenering van een vivisectie en 'rassenvermenging' - toen segregatie nog gold -, terwijl ideeën vanuit de eugenetica dan weer hoogst controversieel zouden worden na de Tweede Wereldoorlog. Bijna honderd jaar later blijft de beruchte filmklassieker spreken tot de meest donkere kant van de wetenschappelijke verbeeldingskracht.